Dorplein Uniek

Langs gouden beuken en zilveren berken liepen we naar Hotel Saint Joseph, de Cantine. Onderweg werden we ingehaald door Sinterklaas en vier pikzwarte pieten met vuurrode lippen maar zonder oorringen. Ze zaten wat verkleumd in een koetsje, maar hun gezichten begonnen te stralen toen ze ouders met kinderen langs de weg zagen staan. Ze stopten en de pieten stapten uit. Ze deelden met vriendelijke gezichten snoep uit. Sinterklaas zwaaide enthousiast. Bij de Cantine hoefden we het spoor van pepernoten en strooigoed maar te volgen. Zo kwamen we vanzelf in de prachtig gerestaureerde theaterzaal uit. Een heerlijke sfeer van geroezemoes en warme dampen. Op het podium zat Sinterklaas niet op een troon. Hij stond leunend op zijn staf tussen een groep kinderen. Vol overgave zong hij met hen een sinterklaasliedje.

Hoe anders was dat toen ik nog klein was. Geen tocht van Sinterklaas in weer en wind door het dorp. Geen zaal vol met kinderen en sinterklaasmuziek. Thuis geen intocht op de televisie. Die hadden we nog niet. Niet elke avond de schoen zetten.  Onze Sinterklaas was arm. Geen bezoek aan huis die nachtmerries veroorzaakte. Wel veel liedjes zingen bij de brandende kachel. En een keer een kommetje water en een paar winterwortels uit eigen tuin voor het paard. De volgende dag stond er dan steevast wortelstamp op het menu. Was je stout geweest dan werd het je heel duidelijk gemaakt. Je werd in de zak van zwarte piet mee naar Spanje genomen. Opvoeding met de harde hand. De zwarte pieten hadden ook altijd een roe en kettingen bij zich. In de week voor 6 december werd er ’s avonds een keer hard op het raam  gebonsd. Moeder ging bij de voordeur kijken wie het was. En dan ging even later de kamerdeur een stukje open. Een  zwarte handschoen verscheen in de smalle deuropening. Het hartje klopte van spanning. De zwarte hand slingerde strooigoed de kamer in.  Met kleine benauwde stemmetjes werd er “Dankjewelsinterklaas” geroepen. Nog een laatste rammel met de ketting en weg was hij. En dan zongen we ook nog “Dag Sinterklaasje, da-ag, da-ag, zwarte Piet”. Op Sinterklaas-avond zetten we een diep bord met daarin ons verlanglijstje op de eettafel. ’s Nachts hoorde ik Sinterklaas over ons dak rijden. ’s Morgens lag de tafel vol met cadeaus en lekkernijen.

Sinterklaas en de Cantine, allebei monumenten van  de tijd dat alles goed was. De zinkfabriek bracht welvaart voor Budel. Een geheel nieuw dorp ontstond, Dorplein. Voor de vrijgezelle arbeiders werd Hôtel Saint Joseph, de cantine, gebouwd.. Een imposant gebouw van 72 bij 82 meter. Met heel veel voorzieningen zoals een wasserij, bakkerij, café, ziekenzaal, kapel, enz. In 1898 was het hotel klaar. Het werd meteen in gebruik genomen. In de 123 jaar van zijn bestaan hebben er heel wat nationaliteiten gewoond. De Cantine is een van de vele rijksmonumenten in Dorplein.

De cicerones ( gidsen ) van Dorplein staan tijdens hun rondleidingen uitgebreid stil bij dit imposante gebouw. En er is in Dorplein nog veel meer wat het bekijken waard is. Niet voor niets is het door de overheid tot beschermd dorpsgezicht verklaard.

Wil je ook een keer meegaan met een rondleiding? Elke laatste zondag van de maand staat om twee uur ’s middags bij de Schakel, St.Barbaraweg 1, een gids klaar. Je hoeft je niet vooraf aan te melden. Deze maand op zondag 28 november. De bijdrage per deelnemer is twee euro. Kinderen tot 12 jaar zijn gratis.. De route is rollator en rolstoel vriendelijk. De rondleiding duurt ongeveer twee uur en er is geen pauze. Vanwege corona worden de groepen niet groter dan 12 deelnemers. Weer of geen weer, de rondleiding gaat altijd door.

Wil je als familie, buurt of vereniging een rondleiding? Maak dan een afspraak bij onze coördinator Wim Cremers, St.Servaasstraat 30, 6024 BV Budel-Dorplein, Tel: 0495-492598 / 0622961675, mail: w.cremers@chello.nl

door: Thierry d’ Ensebroeck
foto: © Jack Roosen