We lopen door het Berenbos in Dorplein. Het is herfst, de bladeren aan de bomen hebben de mooiste kleuren. De zon filtert er doorheen. We zoeken de beukenlaan. Vroeger waren er veel van deze lanen. Zo hier en daar zijn er nog gedeeltes van over. Veel van de oude bomen zijn in de zestiger jaren van de vorige eeuw doodgegaan. De fabriek stookte de ovens toen met zware stookolie. De vette rook sloeg neer op de bladeren van de bomen. Ze konden geen adem meer halen. De bomen gingen dood. In 1973 werd de oude fabriek gesloopt. Ze werd vervangen door de huidige fabriek. Geen zinkovens meer, dus ook geen smerige rook meer. Het Berenbos werd eind jaren ’70 door de fabriek gerevitaliseerd. Er werd tonnen kunstmest in de grond gewerkt. De tien hectare werden opnieuw aangeplant. Zo hebben we een gevarieerd Berenbos met veel beuken en eiken van 1937 en van alles en nog wat van rond 1980.
Al wandelend door het bos denk je terug aan het begin. Hoe zal dit ontstaan zijn? Puur toeval. Lucien Dor, een van de stichters van de fabriek, had negen kinderen. Een van de oudsten heette Félix. Hij was voorbestemd om op de fabriek te gaan werken. Daar voelde hij helemaal niets voor. Het liefst was hij buiten. Zwemmen en roeien, met zijn motor rondcrossen, jagen, dat soort dingen. Op een morgen in 1917 zaten ze met de hele familie aan het ontbijt. Ze woonden in een groot huis aan het kanaal in Weert. Tegenwoordig heet dit Hostellerie Munten. Lucien aan het hoofd van de tafel. Naast hem zat Félix. Het gesprek tussen die twee zal ongeveer zo zijn gegaan. Lucien, in het Frans, ze spraken thuis altijd Frans ( ik vertaal in goed Nederlands ) “Nou Félix, wat ben je van plan te gaan doen? Kom je op de fabriek werken of niet?” “Daar heb ik helemaal geen zin in” zei Felix. “Dat had ik al begrepen. Al de keren dat je met me meegegaan bent met de trein naar Dorplein, stond je gezicht op onweer. En de mensen op de fabriek mopperden dat je er met de pet naar gooide. Ik heb het er met je moeder over gehad. We gaan iets voor je verzinnen waarbij je de hele dag buiten kunt zijn. Wat vind je daarvan?” Het gezicht van Félix klaart helemaal op. “En wat wordt dat dan?” “Dat blijft nog een verrassing. Je zult nog een maand of wat moeten wachten en op de fabriek gaan werken.”
Tegenover Kamp Budel ( een interneringskamp voor Belgische militairen ) lag nog heel veel onontgonnen hei. De soldaten moesten 10 hectare van die hei omspitten. Daarna werden er door mensen van de fabriek bessenstruiken en kersenbomen aangeplant. Ook kwamen er een vijftal kippenhokken. In dit berenveld kon Félix zich iedere dag uitleven. Daarbij kreeg hij hulp van arbeiders van de fabriek. En van iemand die verstand had van bessen en kersen en kippen. Maar helaas, Félix heeft er maar tien jaar van kunnen genieten. In de zomer van 1927 verongelukte hij met zijn motor. Zijn broer André nam de zorg voor het berenveld op zich. In 1937 waren de struiken uitgeleefd. Het berenveld werd beplant met eiken en beuken. Al gauw werd het Berenbos in plaats van Berenveld. Waar eens de paadjes tussen de struiken waren is nu overal bos. Soms vind je bij het graven nog stukjes porselein en aardewerk. Dit werd vroeger waarschijnlijk op de paden gegooid.
Dit en andere verhalen worden verteld door de Cicerones, gidsen, tijdens hun rondleiding in Dorplein. Wil je ook een rondleiding door ons historisch Dorplein met deskundige uitleg? Kom dan zondag 26 oktober 2025 om 14.00 uur naar Gemeenschapscentrum de Schakel, St. Barbaraweg 1, Dorplein. Enthousiaste cicerones staan dan klaar om je rond te leiden. Het kost €2,- per persoon. Kinderen tot 12 jaar zijn gratis. Je hoeft je niet vooraf aan te melden. De rondleiding duurt twee tot twee en een half uur en gaat over goed begaanbare wegen. Rolstoel en rollator vriendelijk.
Wil je als familie, buurt of vereniging een rondleiding? Maak dan een afspraak met onze coördinator Wim Cremers op telefoonnummer +31 495 49 2598 of +31 6 22 96 1675. Mailen kan ook: ciceronesdorplein@gmail.com
door: Thierry van Ensebroeck
foto: © Jack Roosen
Written by admin
Leave a comment